donderdag 18 september 2008

"Buigend achteruit .. .. .. .."


René

Den Helder - Alhoewel ik de laatste tijd niet veel meer van mn werkjes op de voor mij gebruikelijke internet foto-forums plaats kan dat de indruk wekken dat ik in soort van 'pauze-modus' sta. Het tegendeel is echter waar, ik ben nog niet eerder zo druk geweest met fotograferen als nu. Sinds kort heb ik de beschikking over mijn eigen fotostudiootje waar ik de nodige uurtjes per week samen met m'n modellen aan het doorbrengen ben. Ondanks het feit dat ik altijd passief op zoek ben geweest naar een ruimte waar ik mn 'ding' kon doen, heeft het lot me dit keer een handje in de goede richting geholpen, en ben ik in een creatief broeinest geland. Mijn welgemeende en hartelijke dank gaat dan ook uit naar de Gemeente Den Helder en de Woningstichting, evenals naar een aantal creatief "vrij geestigen" die het een en ander positief voor mij bespoedigd hebben.

Al langere tijd ben ik aan het broeden op een serie portretten, met als half deelonderwerp 'tijd', maar had daar tot voor kort geen geschikte ruimte voor. Vanwege de hierboven beschreven positieve ontwikkeling is het een en ander nu in een stroomversnelling geraakt en begint het "ei" voorzichtig uit te komen. Ik ben sinds een week of wat druk met het maken van een (voor mijn doen enorme) serie portretten. (enorm omdat ikzelf het idee dat ik nog lang niet gereed ben met het onderwerp TIJD, later meer daarover) Ik heb inmiddels zo veel mensen aangesproken en uitgenodigd dat ik mezelf onder lichte positieve druk zet waardoor ik mijn eerder genoemde laksheid enige sturing moet gaan geven.

Zo langzamerhand begin ik erachter te komen dat ik niet meer schroom om 'vreemde' mensen op straat aan te spreken met de vraag of .. .. .. .. ..
(Op de een of andere manier put ik de energie en het lef uit mijn eerder beschreven ervaring met Simon) Daarnaast heb ik een fenomeen ontdekt wat zichzelf HYVES noemt, ja inderdaad Hyves, ik moest er zelf ook aan wennen. Hyves is hier een uitgesproken instrument voor; snel, eenvoudig en vruchtbaar. De modellen, of liever gezegd de mensen welke ik uitnodig om vrijwillig deel te nemen in deze serie worden samen met 'tijd' in één beeld geplaatst. 'Tijd' is de onderlinge verbintenis die zij stuk voor stuk bij de geboorte keuzeloos zijn aangegaan.......

Tijd is een ongeschreven wereldtaal, tijd is iets waanzinnigs. We hebben er mee te maken vanaf het moment dat we uit de schoot van onze moeders worden geperst, en de allereerste klap op onze reet krijgen om onze longen met zuurstof te vullen. Vanaf dat moment geeft de ziel zich bloot, en begint de aardse klok te lopen. Als ‘onze’ tijd erop zit, laat tijd ons los, de aardse klok staat stil en de ziel vertrekt. Vanaf dat moment houden we op met aards te bestaan. Tijd = duidelijk & zeker.
De tussenliggende tijd daarentegen, is onzeker en veranderlijk, en wordt daardoor min of meer automatisch gekoppeld aan een gemoedstoestand. Eenieder zijn rugzak wordt gevuld met voor- en tegenspoed. De verzameling 'spoed', of bagage, welke 'tijd' (on)opvallend in je rugzak heeft gepropt, vormt en verandert je door middel van een (on)bewust continue proces .. .. .. .. ..
Met andere woorden; 'tijd' heeft gemaakt tot ‘wie’ of ‘wat’ je vandaag bent.

Vanwaar mijn interesse in de functie "tijd"?
Nou dat is eigenlijk heel simpel, als ik 1 en 1 ga optellen, kom ik tot de voorzichtige conclusie dat 'tijd' inmiddels toch wel hoogstwaarschijnlijk de helft van mijn 'aards" bestaan heeft opgevreten. Daarnaast ben ik in een stadium aangekomen waarin 'tijd' mensen om mij heen 'los' begint te laten, en dat terwijl ik op hetzelfde moment in een ander stadium verkeer waarin 'tijd' bezig is om mensen te 'vangen'.. .. .. .. .. .. .. ..

Voor al mn modellen heb ik diepe bewondering wat zich uit in nederig respect, in mn studiootje loop ik dan ook letterlijk "buigend" voor hen achteruit. Het vertrouwen wat zij in mij hebben is opvallend te noemen, en dat waardeer ik ten zeerste. Maar datzelfde vertrouwen kan mij op sommige tijden ook behoorlijk onzeker maken .. .. .. ..

Genoeg geluld; "FACING TIME"

woensdag 27 augustus 2008

Vakantie; 't Zit er weer op .. .. .. .. ..


"cRosSinG LinES"

Voor de 'meeste' onder ons zit de vakantie er weer op. Tijdens het opladen van de 'accu's' zijn de digitale kaartjes volgeschoten op het vakantie adres. Bij thuiskomst vervalt eenieder weer in de dagelijkse sleur, de foto's worden gebrand en/of afgedrukt, en de camera's worden opgeborgen. Blij laten we zien hoe leuk we het gehad hebben; bedelende kindjes, stranden met strak blauw water, en glooiende landschappen komen gestaag voorbij op de vele foto- forums. Ieder laat met trots zijn beste plaatjes zien .. .. .. .. .. .. ..
Is het dan echt zoveel mooier daar waar we geweest zijn, of komt het simpelweg omdat we dingen zien die we niet gewend zijn om te zien, en ze juist daarom zo interessant vinden? Of komt het omdat we geestelijke rust hebben tijdens de vakantie en met andere ogen naar 'onze' wereld kijken?
'k Zou willen dat ik een antwoord kon geven maar dat kan ik niet. Dat het me bezig houdt en aan het denken zet, is een feit.. .. .. .. .. .. .. ..


Ooit, lang geleden, dat alles nog 'zwart & wit' was, deed ik er ook gestaag aan mee. Sterker nog ik heb ooit speciaal een camera gekocht omdat ik naar Tibet ging. Enkel met het doel om een fotoverslag van de 'trip' te maken en bij thuiskomst te kunnen laten zien hoe fantastisch het daar was.(En Tibet was fantastisch!!) 1400 analoge foto's in 6 weken tijd ! 6 weken lang enkel door de zoeker van mn camera gekeken .. .. .. .. .. .. ..
Een aantal weken na thuiskomst bleek ik in een gat te vallen. Ik kon mn verslaving, welke zoveel duizend kilometer verderop was begonnen, niet meer voeden.
Tuurlijk wilde ik foto's maken, maar waarvan dan in godsnaam. Alles om me heen was zo gewoon, mn achtertuin kon ik dromen en de mensen in mn omgeving hadden geen ' verweerde doortekende koppen' ... .. .. .. .. ..

Langzaam werd duidelijk dat ik een probleem had, een GROOT probleem .. .. .. .. .. ... ...

Het duurde 'eventjes' maar het fotograferen liet me niet los, ook al maakte ik geen enkel kiekje ik was er hele dagen mee bezig. Waarschijnlijk heel onbewust, begon ik 'met andere ogen' naar mn eigen omgeving te kijken. Heel langzaam werd ik me bewust van het feit dat er 'thuis' genoeg te zien was. Dat gaf me een gevoel alsof ik opnieuw geboren werd, een gevoel alsof ik op vakantie was in mn eigen omgeving!! Sodeju dat was wennen, een voor mij toen nog ongekende sensatie !!
Als ik zoveel duizend kilometer verderop wel kan fotograferen, waarom kan dan geen 'pakkende' foto in mn achtertuin maken begon ikmezelf af te vragen.
Dat heb ik iets te letterlijk genomen. "CroSsinG LinEs" heeft z'n roots in mn achtertuin liggen en heeft het in 2007 niet onverdienstelijk gedaan tijdens de deelname aan de BondFotoWedstrijd (B.N.A.F.V.)
"BoN ApPetiT" was een in opdracht gemaakte foto voor het maandblad "ZOOM" en is "geboren" in de achtertuin van mn buren.


"bOn AppEtiT"


Tegenwoordig loop ik 48 weken per jaar rond met een BIG SMILE én een vakantiegevoel, en als ik op vakantie ga laat ik m'n camera thuis .. .. .. .. .. .. ..

maandag 9 juni 2008

"Wij trouwen .. .. .."



Niet dagelijks, maar toch wel met enige regelmaat, krijg ik de vraag via de mail of telefoon of ik ook trouwreportages doe. Nee gelukkig niet, is dan mijn antwoord. Ik ben geen 'broodfotograaf'. Ik heb een prima baan; fotografie is voor mij een ontdekkingsreis waarin ik m'n passie kwijt kan. Fotograferen doe ik in hoofdzaak voor mezelf, en als m'n modellen er (vrijwillig) een plaatje aan overhouden, is dat meegenomen.
Ik doe enkel die opdrachtjes die mij persoonlijk aanspreken, en daar valt een trouwreportage niet onder. Een groot deel van de dag als een schaduw van een 'trouwend stel' jezelf voortslepen, nee nix voor mij - ik pas.
Daar was dit een uitzondering op, temeer omdat er geen eisen gesteld werden en het als een geintje is begonnen. Uiteraard heb ik 'het' wel eens eerder gedaan en ondervonden dat ik liever mn eigen gang ga dan slaafs die portretjes te maken waar iedere flapdrol zo blij van wordt.

Met alle respect natuurlijk voor die fotografen die wel lol aan een bruidsreportage beleven, wat ik mezelf (nog steeds) moeilijk voor kan stellen.. .. .. ..


Den Helder - 't Is alweer een tijdje geleden, uit een spontane actie geboren; het is zaterdagavond en ik ben op Cape Holland verzeild geraakt. De "New Cool Collective" is van plan om de show te stelen. Nadat ik met de nodige moeite een kaartje kon bemachtigen, toog ik met twee vrienden naar binnen.
Nou nou, dacht ik bij binnenkomst, dat klinkt lekker zeg, als dat zo doorgaat wordt het een vruchtbare avond. En vruchtbaar is het zeker geworden .. .. .. ..
Al snel loop ik een vriend uit een vorig leven tegen het lijf. Na veel drank is 'ochtenddienst' het laatste dat ik versta, daarna heb ik um die avond niet meer gezien .. .. ..
Terwijl de "New Cool Collective" de sterren van de hemel speelt, bepaalt het lot dat ik A&R tegenkom. Biertje? Al snel blijkt dat A&R en ik veel te bepraten hebben; ondanks dat ik hen niet erg goed ken is er op de een of andere manier een klik, het voelt goed. We delen drank, levensfilosofie en humor .. .. ..
De volgende ochtend, nadat ik de man met de hamer met de nodige aspirines en frisse lucht heb weggejaagd, besef ik langzaam wat ik mezelf op de hals heb gehaald. K*T. Terugdraaien is niet mannelijk en dus geen optie; ik heb aangeboden om trouwfoto's te maken.. .. Eikel die ik ben!

Een paar maanden later valt er een kaartje op de mat; hee leuk denk ik nog. Zo poestig als ik ben, open ik de envelop. Er valt een stuk zilverpapier uit, verwoed probeer ik de tekst in de kaart te lezen, maar kom er achter dat ik zonder zilverpapier nergens ben .. .. .. Na wat speurwerk blijkt de tekst op de voorkant geen geheimtaal; .. .. .. .. .."Wij trouwen" .. .. ..*slik*

De trouwdag komt in rap tempo dichterbij en stiekem hoop ik op slecht weer. Regen, storm, hagel! Slecht weer is mn strohalm, mn allerlaatste kans om te ontsnappen .. .. .. .. ..
Helaas voor mij, de weergoden zijn te goed bevriend met A&R. Gaat het sprookje van A&R dan eindigen als mijn nachtmerrie, denk ik nog .. .. ..?

Aangezien ik niets meer te verliezen heb, vraag ik "A,R & kleine S" om te springen. Zoals als een acrobaat in z'n beste jaren .. .. .. .. ..



Achteraf viel het best mee; mede door de relaxte houding van A&R, en de nog steeds aanwezige klik. Sterker nog, het was zelfs leuk om te doen. Eerlijk = eerlijk.

Overdag heb ik als fotograaf van A&R genoten, 's avonds als mens op het trouwfeest, des te meer.
"A, R & kleine S", het gaat jullie goed .. .. ..

donderdag 29 mei 2008

"Moet u horen wat ik nou weer heb .. .. .. .."


" siMoN = LosT = boBBy "

DEN HELDER - "Hallo, mag ik u iets vragen ? " was de vraag welke ik in het vroege voorjaar, op een mooie zondagmorgen aan Simon stelde.
Verbaasd keek Simon op, terwijl hij Bobby stevig aan de lijn hield.
"Moet u horen wat ik nou weer heb, -ging ik verder- zou u voor mij model willen staan ? "

(Het was niet de eerste keer dat ik een "wildvreemde" op straat aansprak met de vraag of .. .. .. .. .. .. daarnaast kan ik mezelf voorstellen dat het een vrij directe vraag is welke niet door iedereen gewaardeerd kan worden. Mn drang om Simon te portretteren was dusdanig groot dat ik mijn vals schromerige gevoel aan de kant moest zetten. NEE had ik en JA kon ik krijgen, so what the f*ck)

Tot mijn grote verbazing stemt Simon in, het ijs is gebroken, en we raken aan de praat. Simon is zo iemand die iedereen wel kan, Simon & Bobby zie je overal lopen, altijd samen, onafscheidelijk.
Het is heerlijk weer, Simon & Bobby hebben het plan om later in de middag naar het park te gaan, vertelt Simon. We spreken af in het park. Zo gezegd zo gedaan.

Ruim een jaar later gaat de deurbel op een zondagavond. Daar staan Simon & Bobby voor de deur.
("Shit " dacht ik nog in een flits, die komt natuurlijk vragen wanneer hij een afdruk van de foto krijgt.. .. .. ..Een ongemakkelijk gevoel borrelt bij me omhoog. Ik had namelijk al langere tijd een afdruk voor Simon gereed, welke ik nog wilde inlijsten als verdienste voor "het model" zijn, maar door mijn laksheid was het er nog niet van gekomen om deze bij Simon & Bobby langs te brengen. Niets blijkt minder waar.) Zo trots als Simon kan zijn, vertelt hij me dat hij de foto van zichzelf en Bobby,(al wachtend in de wachtkamer bij de fysiotherapeut) in een artikel in een fotoblad heeft zien staan en dat ik met de foto een prijs gewonnen heb. Zo opgelucht als ik ben, spreken we af dat ik later die maand de foto, ingelijst en wel, bij Simon & Bobby langsbreng.
Een korte week later -exact weet ik het niet meer- sla ik op een zaterdagochtend in juli, tijdens het ontbijten de krant open. Ineens bekruipt mij een ijskoude en natte dweil. Simon is niet meer .. .. ..

Maandenlang hebben Simon & Bobby op mn beeldscherm gestaan in de nabewerking fase, omdat ikzelf niet (geheel) tevreden was over het portret en het naar mijn idee nog niet "af" was.
Nooit eerder heb ik een "wildvreemd straatmodel" zolang in zijn ogen aangekeken.
Nooit eerder heeft een door mij gemaakt portret, mij zolang beziggehouden en op deze wijze geraakt.

De foto heb ik inmiddels bij famillie van Simon afgegeven. Wat bijzonder werd gewaardeerd.
Wat er van Bobby terecht is gekomen weet ik niet .. .. .. .. .. ..

Simon had gelijk, het portret " siMoN = LosT = boBBy " heeft in 2007 deelgenomen aan de BondFotoWedstrijd (B.N.A.F.V.) en is met goud bekroond.

Ik heb Simon leren kennen als een buitengewoon vriendelijk mens.
Simon bedankt man.. .. .. .. ..